“Ντενεκεδούπολη, ντενεκεδούπολη, είσαι ωραία, τρανή
Ντενεκεδούπολη, ντενεκεδούπολη, σε αγαπάμε πολύ!»
Έτσι άρχιζε το τραγούδι της πρώτης παράστασης, 30+ χρόνια πριν. Η Ντενεκεδούπολη ξεκίνησε από την ανάγκη της Ευγενίας Φακίνου να βρει μια δουλεία που να της αρέσει περισσότερο από τα κείμενα στα συννεφάκια του Μίκυ-Μάους!
Είχε μόλις προηγηθεί η επιτυχία του άντρα της, Μιχάλη Φακίνου, « Η Ρόζα η ναζιάρα», σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου – με τα χρήματα που πήραν από το τραγούδι, αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το «αντικειμενοθέατρο» με τα ντενεκεδάκια.
Υπολόγισαν ότι θα μπορούσαν να το κρατήσουν για τρεις μήνες. Η Ευγενία έγραψε το έργο. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έγραψε τη μουσική, (εκτός από ένα έργο, αργότερα, το «Στο Κουρδιστάν», που την έκανε ο Χρήστος Λεοντής) , και ανέλαβαν πόστα: ο πατέρας της έκοβε τα εισιτήρια, ο άνδρας της μπήκε στο ταμείο του ανοικτού θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας. Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1975. Την πρώτη μέρα,ήρθαν φίλοι και συγγενείς – τη δεύτερη, κάλεσαν παιδιά από τη γειτονιά. Την τρίτη μέρα, κάλεσαν το δημοτικό νηπιαγωγείο…. Αλλά το Σάββατο, το θέατρο γέμισε!
Από τότε, η Ντενεκεδούπολη συνέχισε τις παραστάσεις, μέχρι το 1980.Παρουσιάστηκαν συνολικά πέντε διαφορετικά έργα:
Η Ντενεκεδούπολη, 
Στο Κουρδιστάν, 
Το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου, 
Ξύπνα Ντενεκεδούπολη, και 
ο κύριος Ουλτραμέρ. Και παίζεται σχεδόν συνέχεια, σε όλη την Ελλάδα – κι όχι μόνο από επαγγελματίες.. Στα σχολεία, τα παιδιά φτιάχνουν μόνα τους παραστάσεις με δικά τους ντενεκεδάκια, και προσθέτουν ήρωες από αυγοθήκες, κουτιά από χυμούς…Τώρα πια διδάσκεται σε σχολές παιδαγωγών!
Είχα την τύχη να τις παρακολουθήσω – σχεδόν όλες…και τις είδα, βέβαια κι από την τηλεόραση (δεν υπάρχουν πια, η ίδια η κα Φακίνου έχει μόνο ένα επεισόδιο, κι αυτό όχι σε πολύ καλή κατάσταση…) Και βρήκα, ψάχνοντας τα βιβλία μου, φυλαγμένο ένα πρόγραμμα από την παράσταση «Στο Κουρδιστάν» – είναι αυτό με τα ρολόγια, που θέλουν να βάλουν τα ντενεκεδάκια σε «ωράριο» – θίγει το θέμα της μετανάστευσης και της αυτοματοποιημένης εργασίας και ζωής, ανάμεσα στα άλλα…
κι αν αναρωτιέστε «ποιος είναι ο Παύλος;; « στον τίτλο, ρίξτε μια ματιά εδώ:
Είναι κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος – μα τον θυμάμαι σαν τώρα… ήταν ο μπουλντόζας (έναν μαυροκίτρινο γίγαντα θυμάμαι εγώ) που ήθελε να λιώσει τα τενεκεδάκια, και να κάνει οικόπεδα το χωριό τους. Κάποια στιγμή ο Μπουλντόζας έβγαινε μπροστά από τη σκηνή – και τότε, στο «βοήθεια» που φώναζαν τα τενεκεδάκια, όλα τα πιτσιρίκια όρθια πέφταμε πάνω στο γίγαντα, για να τον εμποδίσουμε – και φυσικά τα καταφέρναμε….Και τσιρίζαμε, και σπρώχναμε, και φωνάζαμε όλοι μαζί – θυμαμαι το γέλιο που προσπαθούσε να κρύψει… Τραγουδούσε και το τραγούδι –(κρίμα που δεν υπάρχει ηχογραφημένο) :
«Είμαι ο μπουλντόζας, η φαγάνα με τη δυνατή δαγκάνα.
Είμαι ο μπουλντόζας, όλα τα γκρεμίζω, όλα τα τσακίζω
σπίτια δέντρα τοίχους, όλα τα γκρεμίζω….»
Είχα δει την παράσταση 2 φορές, και τη θυμάμαι πολύ έντονα…Πολύ αργότερα έμαθα ότι ο κακός Μπουλντόζας ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ΤΙ ήταν αυτός – αν και το είχα διαβάσει στο πρόγραμμα…Και το θυμήθηκα πριν λίγες μέρες, όταν είδα ένα αφιέρωμα στον Πρίγκιπα, στο blog «Πόντος και Αριστερά» – κι είπα να σας το πω.
Καλημέρα – φεύγει ο Οκτώβρης, νομίζω πως αρχίζει ο χειμώνας, σιγά σιγά…
🙂
Μαμά... ετών 42..! 
τι όμορφους κρυμμένους θησαυρούς που έχεις…
…αυτό με το «Κουρδιστάν», εκπληκτικό!!!
Καλημέρα Νατάσα.
Η Χρονομηχανή σου μας πήγε και σήμερα πολύ πίσω.
Να ΄σαι καλά.
🙂
Αχ….»Ντενεκεδούπολη»!!!!!
Το αγαπημένο μου όταν ήμουν πιτσιρίκα!!! Λάτρευα να βάζω τη μουσική στο πικάπ και να ακούω τις ιστορίες….Τι μου θύμησες!!!!
Μέχρι και καλημέρα ξέχασα να πω… 😳
Καλημέρα, να ‘σαι καλά!!
Ίντι θυμάσαι πριν λίγο καιρό που έλεγες κάτι για τη Λιλιπούπολη που ακούν οι κόρες σου και σου είπα: Ντενεκεδούπολη??? Ε, έχω να το σκεφτώ πολλά χρόνια….
Καλησπέρα!
Κάθε πόστ ένας μικρός θυσαυρός!
Αγαπημένη συνήθεια η ντενεκεδούπολή!
🙂
🙂
Το χάρηκα πραγματικά!
Καλό χειμόνα!
χειμώνα*
Τι μου θυμισες τωρα…..Ο μελενιος ηταν ο αγαπημενος μου…..
αναρωτιέμαι εσυ και η Σοφία (rednights) που τα θυμάστε όλα αυτά!!! Υπέροχο! Μπράβο με γεμίζεις χαρά μ αυτά τα ποστ 🙂
Νατασσάκι μου, είναι υπέροχο! Μιλάμε για φοβερό αρχείο, όχι αστεία! Για τον Σιδηρόπουλο δεν το ήξερα. Φιλιά και καλό μήνα για αύριο. 🙂
Σου έχω πει ότι είσαι ΘΕΑ?
Ε, να σου το πω… είσαι Θ Ε Α 😳 😆
υπέροχο!!!!!!!
(ειδικά αφού πέρασα όλη τη μέρα μου στη δουλειά χωρίς pc, ξέρεις πόσο ωραία ηχεί στα αυτιά μου;!!
Δεν το ήξερα για τα συννεφάκια στα Μίκυ Μάους! Η Φακίνου πάντως είναι πάρα μα πάρα πολύ αξιόλογη και ακόμα θυμάμαι την «Αστραδενή» (το πρώτο βιβλίο που διάβασα από την Ευγ. Φακίνου).
Φιλιά πάρα πολλά!!
Αποφάσισα να «σκάω» ως μετεωρίτης και όχι σαν Φαίη…!
Μ αρέσει, μ αρέσει! 😀 😀
«Βροντερό» μου τενεκεδάκι απόλαυσα πραγματικά το σημερινό ποστ σου! Νά’σαι καλά!!
Φιλιά πολλά! 😉
Γιάννης Μαρκόπουλος!
Χρήστος Λεοντής!
Δύο από τους πολύ καλούς Έλληνες συνθέτες , έγραψαν τα τραγούδια της Ντενεκεδούπολης…
Τυχεροί οι Φακίνοι…
Σε ευχαριστώ πραγματικά πολύ! Με συγκίνησες σήμερα με δύο διαφορετικούς τρόπους…πρώτα από όλα με ταξίδεψες σε μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων με το τραγουδάκι που (είναι ποτέ δυνατόν?) θυμάμαι ακόμα όλους τους στίχους απ’ έξω και δεύτερον με την ταξινόμηση του δικού μας «μωρού» κάτω από τους πολύτιμους λίθους του blog σου…
Πού τα ξετρυπωσες μαζωχτρα μου εσύ όλα αυτά ; Ομορφες παλιές ιστορίες, γεμάτες αθωότητα και ελπίδα… Κουρδιστάν, λοιπόν,. Σήμερα το Κουρδιστάν κινδυνευει να παραδοθεί στις φλόγες, το μονο κομματι του Ιράκ που εχει αρκετά διασωθεί από τον πόλεμο και που πολλά πράγματα γίνονται προς οφελος των γηγενών.
Καληνυχτα Νατασσακι
Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε – και που με τους περισσότερους έχουμε κοινές μνήμες. Μ’ αρέσει να μοιράζομαι, ότι ξέρω κι ότι θυμάμαι – κι εδώ είναι όμορφο.. 🙂
@ ευχαριστώ διαβάτη μου – δεν τους κρατάω κρυμμένους, όμως ! 😉
@ Πόντος και Αριστερά, σας ευχαριστώ πολύ – αφορμή ήταν το δικό σας εξαιρετικό αφιέρωμα, έτσι το θυμήθηκα. Και ειδικά το Κουρδιστάν, είναι από τα καλύτερα «παιδικά» βιβλία που έχω διαβάσει στο γιο μου – ήταν τρομερή αφορμή για συζήτηση. Αν έχετε πιτσιρίκια σ’ αυτές τις ηλικίες, σας τα προτείνω – είναι αφορμή να μάθουμε στα παιδιά μας αυτά που θέλουμε να ξέρουν. 🙂
@ Καλημέρα Ίνδικτε – είδες;; Δεν είναι μόνο η Λιλιπούπολη! Να βάζεις κι αυτά στα κορίτσια – για ποικιλία! 😉
Φιλιά.
@ Ευχαριστώ Jo -το περίμενα ότι θα σου αρέσει κι εσένα ! Το έχω κι εγώ – και σε βινύλιο, και σε CD – και το βάζουμε εναλλάξ με τη Λιλιπούπολη..! Και στον παιδικό σταθμό που πήγαινε ο γιος μου, είχαν φτιάξει τενεκεδάκια – κι όχι μόνο – και έπαιζαν τα έργα τα πιτσιρίκια μόνα τους. !
Καλημέρα 🙂
@ tassoula μου, 🙂
Φιλί στο Σβουράκι σου.
@ N.Ago, χαίρομαι πολύ – καλό χειμώνα, βέβαια! 🙂
@ Για σένα Κάβειρε, που αγαπούσες το Μελένιο – κι εγώ, πολύ – το τραγουδάκι του, να τον θυμηθείς… 🙂
@ νατάσσα μου, ευχαριστώ! Τα θυμάμαι, απλά – αν μου δώσουν και την κατάλληλη αφορμή… Καλή μνήμη, μάλλον! 🙂
@ Να είσαι καλά, Μαράκι μου – πολύς κόσμος δεν το ξέρει, και ήθελα να υπάρχει κάπου γραμμένο… Ήταν φίλος της κας Φακίνου απ’ όσο ξέρω – και όχι μόνο αυτός. Στην Ντενεκεδούπολη δάνειζαν τη φωνή τους κι άλλοι σπουδαίοι : η Ρένα Καζάκου, ο Αντώνης Αντωνίου – και ο Αντώνης Καφετζόπουλος έκανε στα πρώτα έργα τον ηχολήπτη! 🙂
@ Θαλασσάκι μου 😳
Ευχαριστώ βρε! 🙂
@ μετεωρίτη μου (όπως θες να «σκας» ! 😉 ) κι εγώ όλη μέρα στη δουλειά, ακόμα χωρίς σύνδεση είμαι..σνιφ! Η Αστραδενή είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε η Φακίνου μετά την Ντενεκεδούπολη, το πρώτο για «μεγάλους» – κι εμένα μ’ αρέσει πολύ! 🙂
Φιλιά κι από μας – συνήλθατε από το «γλέντι»;;;
@ If ‘ 🙂 – χαίρομαι!
@ Θαλασσινό μου μικρούλι, ευχαριστώ ! 😉
Φιλί 🙂
@ Τυχεροί δε λες τίποτα , AfMarx μου! Κι όχι μόνο γι’ αυτό… 😉
Καλημέρα
@ Εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Ελίνα!
Μου άρεσε πολύ το «μωρό» σας – και μου αρέσουν κι εμένα οι κατασκευές… 🙂
Χαίρομαι που το θυμάσαι το τραγουδάκι – κι εγώ! 🙂
@ Ριτσάκι μου, είμαι χαρακτηρισμένη «μαζώχτρα» πια… Το πρόγραμμα από την παράσταση – αυτό με τις κιτρινισμένες σελίδες – το είχα μέσα σε ένα από τα βιβλία της Ντενεκεδούπολης – είναι από το ’77 ! Και το ξαναβρήκα, όταν άρχισα να τα διαβάζω στο γιο μου…
Για το Κουρδιστάν, ξέρω – πικρή ιστορία.
Καλημέρα σε όλους –
Καλό Μήνα! ! ! ! ! ! 🙂
Έχω την αίσθηση από χθες….ότι θα πάω να «ξεθάψω» το βινίλιο… 😳
Και τον Μελένιο θυμάμαι λιγάκι («Είμαι ο Μελένιοοος….»), και τον ντροπαλό Βουτυρένιο με τα κόκκινα μαγουλάκια…. Τι ανάμνηση φοβερή!!! 😳
Σ’ ευχαριστούμε και πάλι βρε Νατασσάκι! 🙂
Και ερωτώ εγώ ο αδαής: υπάρχει καλύτερη δουλειά από το να γράφεις τα κείμενα στα συννεφάκια του Μίκυ Μάους; Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία να γράφεις κείμενα με λέξεις όπως «γκρουντ», «σμπαρακουάκ» και «μουμπλε μουμπλε»;
Μερικοί άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό που έχουν τελικά 😎
καλημέρα νατασσάκι,
συνήλθαμε από τα γενέθλια (ταβερνάκι και πολύ κόκκινο κρασί!) (…)
Χτες κι εγώ ήμουν όλη μέρα χωρίς pc στη δουλειά, μας την έπεσε ο ΟΤΕ…
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!
οχι δεν τους κρατάς κρυμμένους… τους μοιράζεσαι μαζί μας και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
την καλημέρα μου και καλό μήνα!
:))
Πολύ ενδιαφέρον! Δεν το ήξερα για τον Σιδηρόπουλο και δεν πρέπει να έχει αναφερθεί αλλού. Δυστυχώς, εγώ είχα δει μόνο μία παράσταση («Το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου» πρέπει να ήταν).
Άσχετα απ’ αυτό, πάντα μου έφτιαχναν το κέφι τα «γκρουντ», «σμπαρακουάκ» και -ειδικά- το «μουμπλε μουμπλε»!
νατασσάκι, αν και είμαι μεταγενέστερη, δεν ξέρω αλλά αυτό το τραγούδι μου θυμίζει το νηπιαγωγείο μου, νομίζω μας το έβαζαν να το ακούμε εκει! ειδικά αυτό με τον μπουλντόζα το θυμάμαι καθαρά!
Πωωωπω! Τι καλό που ήταν! 🙂
Κι εμένα μου άρεσε πολύ η Ντενεκεδούπολη ! Καλό μήνα, μαμά 😉
γι αυτό ποτέ δεν θίχτηκα που με είπαν «ντενεκέ ξεγάνωτο»!!!
Πραγματικά αγαπημένο. Εχει μπει τόσο μέσα σε όλους μας που είναι μαγικό.
Καλησπέρα σας. Ηρθα και εγω…ειστε καλά ολοι ; ΡΩΤΑΩ!!!!
καλα, τα λεμε α ντεμεν
εχω ανεβασει κατι που ξεχυλίζει από νοσταλγια , μεχρι κι εγω κλαιω καλε
ριτς
Έλειψα λίγο και τα διαβάζω όλα μαζεμένα… Είναι απίστευτο αυτό για τον Παύλο!..
Δεν το ήξερα!
Ήξερα και αγαπούσα όμως πολύ την Ντενεκεδούπολη. Ένας μικρός οικογενειακός μύθος λέει πως το παπί κάποτε είχε πιάσει την κουβέντα με τον κυρ Ήλιο και χοροπηδούσε στη σκηνή για να μπορέσει να τον αγκαλιάσει… Αχμ… θερμόαιμο νεαρό παπί… τεσπά!
Κάπου (στου ίντι;) πήρε το μάτι μου πως κάτι θα στείλεις με Ντενεκεδούπολη σε μεϊλάκι;;; Κι εγώ θέλωωωω
😀 😀 😀 😀 😀
Ευχαριστώ!
xxx
Natassaki μου, δεν ξέρω αν πρόσεξες, δεν ξέρω αν πρόσεξες, σου ξαναλέω καλημέρα και από εδώωω
(έχω τους λόγους μου 😆 )
xxxxxxxx
@ Jo, καλά είναι τα βινύλια, κι εγώ ειδικά τους έχω αδυναμία – αλλά τσέκαρε το mail σου, παρακαλώ! 😉
Φιλιά
@ exit μου, ίσως φταίω εγώ έτσι που το έγραψα – δεν έγραφε τα κείμενα στα συννεφάκια, αλλά είναι γραφίστρια, κι έκανε τεχνική δουλειά… Έτσι κι αλλιώς, σε καλό της βγήκε που άλλαξε, δεν νομίζεις! 😉
(κι εμένα μου αρέσουν οι «ήχοι» : “γκρουντ”, “σμπαρακουάκ” και “μουμπλε μουμπλε” !)
@ καλημέρες, μετεωρίτη μου ! 😀
@ καλημέρα καλή μου διαβάτης! 🙂
Είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι, ειδικά όταν ξέρεις ότι οι άλλοι θα τα εκτιμήσουν! 😉
@ aerosol, το έχει αναφέρει αρκετές φορές η κα Φακίνου, σε παρουσιάσεις βιβλίων και νομίζω το έχω ακούσει και σε τηλ. της συνέντευξη – μα γραμμένο, τουλάχιστο στο νετ, δεν το βρήκα κι εγώ πουθενά – και ήθελα να υπάρχει, μια που είχα και τις «αποδείξεις»!
καλή σου μέρα 🙂
@ foteinoula, το βάζουν ακόμα στα νηπιαγωγεία! Εκεί που πήγαινε ο γιος μου, είχαν φτιάξει μόνα τους και ντενεκεδάκια, και έπαιζαν τα έργα – το CD έχει γίνει πολλές φορές πλατινένιο!
καλώς ήρθες 🙂
@ m00nchild, το ξέρω! 🙂
(μου φαίνεται παράξενο να σε λέω έτσι! 😉 )
μουτς και στους τέσσερις 🙂
@ καλό μήνα ψαράκι μου! 😉
@ τσαπερδονάκι μου, ποιος σε είπε έτσι καλή μου;;
Εσένα βρε;;;
αλί και τρις αλί του!
🙂
@ καλώς το κολοκύθι! 🙂 Χαίρομαι που είμαστε πολλοί που θυμόμαστε, τελικά! 🙂
@ Ριτσάκι μου, όλοι καλά – θα τα πούμε! 😉
@ παπάκι μου – κι εγώ τον είχα αγαπήσει αυτόν τον Ήλιο – κι όλους τους ήλιους δλδ, και τα λουλούδια ήλιους…
(σωστά, στου Ίντι – check! 😉 )
Φιλιά 🙂
@ Το πρόσεξα, το πρόσεξα, check λέμε! 😆
(μουτς)
Με συγκινήσατε πολύ.Να είστε όλοι σας καλά.Χαίρομαι που γράψατε για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.Στην πραγματικότητα έβαζα χρώματα στα μικυ-μάους.Τίποτα δεν πάει χαμένο.Ούτε οι ξεναγήσεις,ούτε η αρχαιολογία,ούτε τα πρωινά ωράρια,τα παιδιά και τα μαγειρέματα.Είμαστε όλα.Κυρίως οι αναμνήσεις μας,τα διαβάσματά μας,οι φαντασιώσεις μας.Κυρίως αυτές.Σας χαιρετώ για την ώρα,Ευγενία Φακίνου
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, εγώ, κυρία Φακίνου – για τις υπέροχες αναμνήσεις, όλων μας, και όχι μόνο για την Ντενεκεδούπολη… και για τα υπόλοιπα βιβλία σας.
Να είστε καλά.
Η δύναμη και η χαρά του blogging:
Γράφεις για την Ντενεκεδούπολη και σουαφήνει σχόλιο η κυρία Φακίνου…
Η δύναμη και η χαρά της επικοινωνίας
🙂
Είδες, – κι όχι μόνο σε μένα, σε όλους μας – και την ευχαριστώ διπλά γι’ αυτό…
και η επικοινωνία, που λέγαμε ότι «χάνεται» εδώ, τελικά δεν είναι έτσι – άλλαξε μορφή, κι ίσως μόνο έτσι έχουμε την χαρά και την ευκαιρία να μιλήσουμε με κάποιους ανθρώπους… 😉
Geia sou!! poli orea avta pou grafis!!! Pou mporo na vro to tragoudi pou anevases? Theloume na anevasoume sti taksi mou mia parastasi tis ntenekedoupolis kai avto to tragoudi me tis pedikes fones ine iperoxo!!!
Υπέροχο και μοναδικό το ντοκουμέντο που παραθέσατε.
Με την άδεια σας θα θέλαμε να υπάρχει τόσο η μαρτυρία σας, όσο και το φωτογραφικό υλικό, στο official site του Παύλου Σιδηρόπουλου που φτιάχνεται αυτόν τον καιρό. Όταν δείτε το μήνυμα, παρακαλώ να επικοινωνήσετε μαζί μου.
Σας ευχαριστώ
bosko (Αντώνης Μποσκοΐτης)