11!

Και να που περπατάμε (ναι, μαζί «περπατάμε»!) στα έντεκα -καινούρια δεκαετία για τον Άκη, μαζί με αλλαγές στη ζωή του -στη ζωή μας. Που τις αντιμετωπίζει με θάρρος, χιούμορ, δύναμη και χαμόγελα -ειδικά αυτά τα χαμόγελα, ξέρω από πού τα κληρονόμησε :).

Μεγαλώνει, ωριμάζει, τρέχει με χίλια -όπως η εποχή του. Κι ενώ καιρό τώρα έπαψε να είναι το «αγοράκι» που ήξερα, κι έχει αρχίσει κι είναι ένα έφηβο αντράκι (ο άντρας του σπιτιού, πια -έτσι κι αλλιώς), εμένα θα είναι πάντα ο Πιτσιρικάς μου -έχει «τις συμπτώσεις» του, άλλωστε, το τραγούδι: κυκλοφόρησε περίπου τις μέρες που γεννήθηκε ο Άκης!

Έχω γράψει εδώ μέσα πολλά για τον Άκη -στα 8, στα 9, στα 10. Και άλλες φορές, για το πως περνάμε, για τα ζωάκια του, για το καράτε και τις ζώνες του, για τις ζωγραφιές του. Τούτο το blog λειτουργεί και σαν ημερολόγιο, τελικά -γυρίζω πίσω, θυμάμαι και χαμογελάω. Κι ελπίζω πάντα έτσι να είμαστε -με χαμόγελο, ακόμα και στα πιο δύσκολα.

Χρόνια Καλά, Γιε! Και πολλά, και χαρούμενα -να είσαι γερός. Τι άλλο να σου πω;

Η «μάνα» (κουράγιο;;; Χμμ… 😉 )

Καλημέρα! 🙂