Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού.
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,
χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη…
Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ’ αυλάκια.
τ΄ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος
31 του Μάρτη 1971
Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί τριγυρνά στο μυαλό μου, μέρες τώρα, αυτό το ποίημα… Ας είναι. Ευκαιρία να το μοιραστώ μαζί σας, σήμερα – σαν σήμερα «έφυγε» ο Γιώργος Σεφέρης, το 1971. Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω κάτι για τον Σεφέρη – αγαπώ τα ποιήματά του, και αγάπησα πολύ και την Έρημη Χώρα του Έλιοτ, από τη μετάφρασή του… Ακόμα, έμαθα να γράφω το τρένο με «ε», επειδή εκείνος το έγραφε έτσι….
Θα βρείτε ένα πολύ καλό αφιέρωμα εδώ, για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.Μια σελίδα, επίσης, αφιέρωμα, από το BBC. Ακόμα, μια ενδιαφέρουσα σελίδα με βιογραφία και βιβλιογραφία – που περιέχει και ηχητικά αποσπάσματα. Η σελίδα με το βιογραφικό του από το ίδρυμα Νόμπελ… Και ένα ενδιαφέρον άρθρο του Οκτάβ Μερλιέ :Ο Γιώργος Σεφέρης και ο Ελληνισμός
Ακούστε : Απαγγελίες, από τον ίδιο τον ποιητή
Επιφάνεια 1937 (από το Σχέδια για ένα καλοκαίρι)
Στο παρά πέντε, κυριολεκτικά, είδα και το αφιέρωμα του Ίνδικτου με το » Ο τόπος μας είναι κλειστός» – υπέροχο….
Καλημέρα.
Μαμά... ετών 42..! 
Nατάσα, να είσαι καλά κι εσύ και ο Ίνδικτος που μας θυμήσατε την επέτειο.
Να συνεισφέρω κι εγώ γράφοντας κάτι για τον πεζογράφο Σεφέρη…
Στο βιβλίο του «Έξι νύχτες στην ακρόπολη» κάτω από την μετάφραση της τελευταίας παραγράφου της «απολογίας του Σωκράτη» του Πλάτωνα, ο Σεφέρης προσθέτει ένα δικό του σχόλιο, που εκτός από εύστοχο είναι και επίκαιρο:
[[Τούτο μονάχα παρακαλώ: Τους γιους μου,όταν μεγαλώσουν , τιμωρήστε τους, Αθηναίοι, και βασανίστε τους, όπως σας βασάνιζα κι εγώ, αν σας φανεί πως νοιάζονται για τα χρήματα ή για άλλο τίποτε, πριν από την αρετή. Κι αν νομίζουν πώς είναι κάτι χωρίς να είναι τίποτε, ονειδίζετέ τους, καθώς κι εγώ εσάς, γιατί δεν επιμελούνται εκείνα που πρέπει, και θαρούνε πως είναι κάτι, όντας ολωσδιόλου ανάξιοι. Κι αν κάνετε έτσι, θα έχετε σταθεί δίκαιοι και για μένα και για τους γιους μου. Αλλά είναι καιρός να πηγαίνουμε. Εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανείς δεν το ξέρει παρά ο θεός.]]
Στην Ελλάδα, υπήρχαν πάντα οι δύο ράτσες. Η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του. Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου. Η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε- η πρώτη χάθηκε και πάει.
—————————————————–
Το ύφος και η αμεσότητα του σχολίου μου θυμίζει έντονα τα blogs. Φανταστείτε ένα ποστ όπου κάποιος γράφει για την απολογία του Σωκράτη και τον Σεφέρη να σχολιάζει από κάτω
🙂
Καλημέρα, έκανες όπως πάντα καταπληκτική δουλειά.
Και σας σήμερα πριν 3 χρόνια έφυγε και Διδώ Σωτηρίου. Πολύ ωραία τα αφιερώματά σας 🙂 Είναι καλό να τους θυμόμαστε. Καλημέρες
Τι με θυμησες τωρα…
Εξετασεις Β’Λυκειου, Κειμενα Νεοελληνικης Λογοτεχνειας. Αυτο επεσε στις τελικες. Ενα απο τα αγαπημενα μου ποιηματα. Το εγραψε για να κατακρινει την δικτατορια της εποχης.
Αυτα τα ατομα οπου καμανε το πραξικοπημα τοτε και οι υποστηρικτες τους ξαναμπηκαν στην βουλη…so sad
By the way, να προσθεσω και εγω οτι αυτο που εγραψε ο Allu Fun Marx με τα σχολια του ποιητη για τον Σωκρατη, μου θυμησε τον Φρεντυ Γερμανο που ειχε γραψει σε ενα βιβλιο του οτι:
«οι Ελληνες ειναι παντα θελουν να καταστρεφουν καποιον και αμα δεν βρισκουν κοινο εχθρο καταστρεφει ο ενας τον αλλο…»
Οποτε no hope!!!
ΠΑΡΑΛΟΓΟ….. Δεν απαντα, ΑΡΑ λογικο.
Παραδόξως το συγκεκριμένο ποίημα του Σεφέρη δεν μου αρέσει όσο άλλα, προτιμώ το «Βασιλιά της Ασίνης» ή…
Δεν μου έρχεται άλλο τώρα, μου έχει κολλήσει το συγκεκριμένο:
«…κι η νέα γυναίκα που έφυγε να παίξει
με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού
κι η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο
κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει ο χείμαρρος του ήλιου
με τ’ αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη.»
Μπράβο, Νατασάκι μου! Ειδικά το «Επί ασπαλάθων» αξίζει να το θυμόμαστε συχνά. Φιλιάά
Να τη παλι η Νατασσο-παίδεια!!!! Δεν προλαβαίνω να κατεβάζω κείμενα, τραγούδια και να αφομοιώνω πληροφορίες. Σ’ευχαριστούμε τόσο τόσο πολύ!!!
Btw, Σούνιο θα πάω αύριο για σκ!!! 🙂
θειτσα! πες ποτε θα βγει η μικρη!!!
οχι τιποτες αλλο για να πω του αλλουνου να το ελεγξει!!!!!!
Συμφωνώ με το Nemo…. Εγώ το είχα μισήσει αυτό το κείμενο, με είχαν κάνει να το μισήσω, με τις τόσες αναλύσεις των καθηγητών και τις πανελλήνιες … τώρα το είδα με άλλο μάτι… Να’σαι καλά που μας το θύμησες γλυκοπατατο κλπ κλπ…πάντως προτιμώ το Περιγιάλι…. 🙂
Ευχαριστούμε 😉
Νατασσάκι υπέροχο αφιέρωμα….
Σου χαρίζω το παρακάτω! Μια όμορφη νύχτα να έχεις! 😉
Ερωτικός λόγος
Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να ‘ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν’ όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ’ ανοιχτά τριαντάφυλλα.
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός
Καλησπέρα Νατάσα
Σ’ ευχαριστώ για την αναφορά.
1971!!!
36 χρόνια μετά η διανόηση που είναι;
Ποιός θα μας τραβήξει από τον βούρκο που βρισκόμαστε;
Νατασσάκι μου καλησπέρα. μας εχουν πνίξει οι αναμνήσεις και οι ευαισθησίες μας. Γι αυτο μας αρέσουμε τελικά. Κάνουμε εναν μεγάλο κύκλο κι ο καθένας μας μπορεί και λεει πράγματα με τον δικό του τρόπο. Είναι μια ανάσα κι αυτή κι ας λενε ο,τι θενε οι….οχθροί. «Μπηκαν στην πολη οι οχθροί…» Με τους ασπάλαθους ειχα γραψει κατι καλοκαιρινά Προσωπα της Κυριακής, Νατάσσα, Βαθιά η συγκινηση…
Η διανόηση ανασυντάσσεται ΙΝΔΙΚΤΕ! Δεν ειδες τί εγινε εξω από τη Χαριλαου σημερα ;
Νατασσάκι μου γλυκό, μπράβο για το αφιέρωμα! Το έβαλα ήδη σαν λινκ στο blog μου. Έχω την άδεία σου;
Πες ναι γιατί το έβαλα ήδη!!!
Αν και υποκλίνομαι στην ποίηση χρειάζεται και η ενημέρωση: http://www.sofistis.wordpress.com
Είχα γράψει ένα ποίημε στα 14 μου, σε μία εκδρομή στο Σούνιο…πάνω σε ένα βράχο…το βρίσκω και επανέρχομαι…ελπίζω…
@ σοφιστή, το είδα το blog σας από χθες – έχετε αφήσει το link σας σχεδόν σε όλα τα blog που διαβάζω.
(ενημερωτικά, σας λέω ότι δεν χρειάζεται να το κάνετε – αν κάποιος θέλει να σας διαβάσει, αρκεί να πατήσει το link από το όνομά σας…)
όσο για την ενημέρωση, ευχαριστώ.
@ Αδερφέ ποιητή, περιμένω…. 🙂
Καλησπέρα – είσαστε όλοι σπουδαίοι, με τα σχόλια συμπληρώσατε όσα δεν πρόλαβα να γράψω… !
@ Ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα, καλέ μου AfMarx – είναι απίστευτη η αμεσότητα του σχολίου, αλήθεια – δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, αλλά έχεις δίκιο: μοιάζει -κι αν ζούσε σήμερα, θα ήταν σίγουρα εδώ, στα blog, όπως και πολλοί άλλοι λογοτέχνες του «ύψους» του….
@ Νατάσσα μου ευχαριστώ – το έκανα πάρα πολύ βιαστικά, πριν φύγω το πρωί, αλλά θα ξανα-αναφερθώ στο Σεφέρη – θα έρθουν ευκαιρίες, σίγουρα.
@ Μαρία μου έχεις δίκιο – και η Διδώ Σωτηρίου αξίζει ξεχωριστή αναφορά, και συζητήθηκε πολύ φέτος, λόγω του βιβλίου της Ιστορίας…
Τα Ματωμένα Χώματα είναι, στ’ αλήθεια συγκλονιστικό μυθιστόρημα… Ευχαριστώ για την υπενθύμιση! 🙂
@ Nemo Me Impune Lacessit, καλώς ήρθες.
Είναι το τελευταίο του γραπτό – γι’ αυτό έβαλα την ημερομηνία… εγώ το πρωτοδιάβασα πολύ μικρότερη, και αγάπησα πολύ – συνειρμικά – τους ασπάλαθους απ’ αυτό…
Μου άρεσε κι αυτό του Φρέντυ Γερμανού – απαισιόδοξο, μα αλήθεια….
@ Κι εμένα, μικρούλι μου, μου αρέσουν κι άλλα – μα αυτό, δεν ξέρω γιατί, είναι κολλημένο στο μυαλό μου μέρες…( Σκέψου ότι το είχα στα drafts έτοιμο σχεδόν, και το ανέβασα πολύ βιαστικά το πρωί)
μου αρέσει ο Βασιλιάς της Ασίνης – μα τι λες γι’ αυτό, από τη Στροφή:
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθει ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές πού σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ πού φαγώθηκε
από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
@ ρενατομηλαράκι μου, ευχαριστώ – και το ξέρω για σένα… 🙂
@ Ρόδι μου,
Νατασσο-παίδεια!!! 😳
(και δεν είδες τπτ ακόμα! 🙂 )
Ευχαριστώ, καλά να περάσεις! 🙂
@ κερασάκι μου – σιγά που δεν θα ενημέρωνα! (την επόμενη εβδομάδα, Τετάρτη ή Παρασκευή, εκτός απροόπτου! 😉 )
@ Λαχανάκι μου, διάβασε αυτή την ανάρτηση του AfMarx για την » ‘Αρνηση» – το περιγιάλι, που λες – και μπορείς και να το ακούσεις εκεί! 🙂
@ Θαλασσομπερδεμένη μου, φιλιά 🙂
@ ευχαριστώ πολύ, Θαλασσινή μου… πολύ όμορφο! 🙂
Καλό βράδυ και σε σένα 🙂
@ Ίνδικτε, γι’ αυτό ξαναγυρνάμε – εγώ τουλάχιστο – σ’ αυτούς…. δυστυχώς, δεν βλέπω κάτι καλύτερο σήμερα, και το έχουμε συζητήσει και στης Ρίτσας, νομίζω..
@ Ρίτσα Βανιλίτσα μου, έτσι είναι – έχουμε ανάγκη από «ανάσες» – πολλές, αυτές τις μέρες….
@ Κλέλια μου, θα σου έλεγα ποτέ όχι;;;;
(για οτιδήποτε… 🙂 )
Ευχαριστώ πολύ, έρχομαι να το δω.
γειά σου κούκλα με τις καταθέσεις ψυχής!
Καλημέρα Χριστινάκι 🙂
Mια καλημέρα μόνο.
Τι άλλο να πω που κάθε φορα συγκινούμε!
Πολλά φιλιά!
ευχαριστώ – και για το ποστ αυτό.
@ tassoula μου, κι από μένα – ευχαριστώ.
@ ελένη μου
«αγαπάμε» σχεδόν τα ίδια, το κατάλαβα πια…
κι εγώ ευχαριστώ – πολύ όμως.