Πρώτο [της χρονιάς] και τελευταίο ;-)

Dear Diary,

Ετούτο το blog για μένα ήταν, απ’ την αρχή, διασκέδαση. Κι ένα ιδιότυπο «ημερολόγιο»,  μια και τα περισσότερα πράγματα που έγραφα εδώ ήταν απλά, καθημερινά, αλλά «ανάμεσα στις γραμμές» είχε πάντα κομματάκια απ’ τη ζωή μου. Πέντε χρόνια σχεδόν, πέντε καθοριστικά χρόνια – για μένα και τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους.

     Άλλαξαν τόσα πολλά μέσα μου, έξω μου, γύρω μου, που δύσκολα θα μπορούσα να τα περιγράψω. Και δεν θα είχε και νόημα, πια. Τα έζησα, τα πέρασα, με άλλαξαν. Μερικά είναι ολοφάνερα: άλλαξα «οικογενειακή κατάσταση», έχασα βάρος, σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου, άλλαξα στυλ στην εμφάνιση. Οι περισσότερες δεν φαίνονται. Κι έγιναν σιγά-σιγά, με τους δικούς μου ρυθμούς. Δυσκολεύομαι πάντα στις ξαφνικές και γρήγορες αλλαγές· ακόμα κι αν είναι ευχάριστες, με αποσυντονίζουν. Θέλω χρόνο.
Γι΄αυτό, αν και δεν έχω τι να γράψω σε τούτο το blog εδώ και πολύ καιρό, άργησα να το πάρω απόφαση. Μα είναι οριστική. Έκανε τον κύκλο του, ολοκλήρωσα ό,τι είχα να πω. Συνεχίζω να γράφω «αλλού», έτσι κι αλλιώς – και τους ανθρώπους που γνώρισα τους συναντώ σε πολλές μεριές στο διαδίκτυο, μα κυρίως από κοντά. Έχω μια εντελώς άλλη ζωή από αυτήν που είχα όταν έγραψα την πρώτη μου ανάρτηση. Και νομίζω πως αρχίζω να μ’ αρέσω.

   Δεν θα το «εξαφανίσω», απλά θα μείνει ανενεργό. Κι αν βρω όρεξη ξανά για blogging, ή αν χρειαστεί, θα βρεθεί τρόπος και μέρος 😉

«До свидания*», λοιπόν, από μένα και τον Άκη.

*“ντα σβιντάνια“  θα πει όχι απλά γεια σας, αλλά “Θα τα ξαναπούμε, στο επανιδείν”