Απολογισμός

Κοπελιά – Μάνος Πυροβολάκης

Έκθεση ..(τις θυμάστε;;; )

Θέμα: πώς πέρασα το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο! 🙂

Λοιπόν εμείς αυτό το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο περάσαμε πολύ ωραία!

• Την Παρασκευή πήγαμε στην πρεμιέρα του παλιού μου φίλου του Μάνου Πυροβολάκη – τραγουδάει φέτος μαζί με την Μελίνα Ασλανίδου και τον Γιώργο Καραδήμο.

 

Δεν θα σας πω τη γνώμη μου για του πρόγραμμα – θα είναι εντελώς «αντικειμενική» – θα σας πω μόνο πως περάσαμε: τραγουδούσαμε όλο το βράδυ, αφού το πρόγραμμα, εκτός από τις επιτυχίες των παιδιών, είχε και γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια (Αλεξίου, Νταλάρα, Γαλάνη κλπ) – μα και διασκευές δημοτικών με τη βιολόλυρα του Μάνου – είπαν πολύ όμορφα το «Βασιλική», τον «Πραματευτή», (και ένα-δυο άλλα που δεν τα θυμάμαι), και φυσικά έπαιξε ένα κρητικό συρτό (χανιώτη) ΚΑΙ πεντοζάλη – και φυσικά χορέψαμε… Η Μελίνα Ασλανίδου είπε, εκτός των άλλων, πολύ όμορφα τη «Μισιρλού». Λίγο πριν το τέλος, τραγούδησε όλος ο κόσμος μαζί το «Ήτανε μια φορά»… ήταν πολύ όμορφα.

[ σαν χθες θυμάμαι το Μάνο.. ήμασταν παιδιά, γύρω στα δέκα,(το Πεπόνι ήταν μικρότερο) και μαθαίναμε χορό από τη Ρούλα Μουζουράκη. Ο Μάνος δεν ήταν πολύ καλός στο χορό, μα από νωρίς φάνηκε το ταλέντο του στη λύρα-του έκανε μαθήματα ο πατέρας της δασκάλας μας, ο κυρ-Γιώργης, που τον είχαμε όλοι παππού…και μετά ο Γιώργος Βυζυριανάκης. Και έπειτα, ο Μάνος άρχισε να παίζει στην Κρήτη, πήρε μέρος σε φεστιβάλ κρητικής μουσικής και διακρίθηκε, άρχισε να παίζει βιολόλυρα – την πρώτη φορά που άκουσα το «Χαμόγελό σου«, συγκινήθηκα….Και πιο πολύ συγκινήθηκα όταν τον είδα στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όπου ο Μάνος συνόδεψε με την βιολόλυρά του την Ελευθερία Αρβανιτάκη στο «Τι λείπει». Είχα χρόνια να τον δω από κοντά, αφού χάσαμε και τη δασκάλα μας, μα φέτος τον ξαναβρήκα – και τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο… και περάσαμε καταπληκτικά. Ε, ήπιαμε και μερικές ρακές…. 😉
Έχω βιντεάκια, και κάποιες – θαμπές από τα φώτα φωτογραφίες – αν καταφέρω να τα επεξεργαστώ, θα ανεβάσω μια από τις επόμενες μέρες.. αλλιώς, όταν ξαναπάω, θα είμαι πιο οργανωμένη! ]

 

• Το Σάββατο, είπαμε: είχαμε τάξει του μικρού σινεμά. Η ομάδα, με συνοπτικές διαδικασίες – κι αφού είχα πέσει το σχετικό ψηστήρι από πριν – αποφάσισε :Ratatouille!!!

 

Ευτυχώς τη γλύτωσα – εκτός από ψηστήρι στα παιδιά, κάναμε και στους μπαμπάδες. Ξέρετε τώρα : όλο εμείς πάμε παντού μαζί τους, είναι ωραία η ταινία, είναι ευκαιρία να τα πείτε μεταξύ σας… Ε , στο τέλος τους πείσαμε, και πήγαν – έτσι κέρδισα ένα δίωρο ησυχίας και ύπνου, αφού από το πρωί είχα κάνει του κόσμου τις δουλειές στο σπίτι, πήγα για ψώνια…. [θα πάω να το δω χωρίς μεταγλώττιση – μου είπαν ότι είναι καλύτερο! ;)]
Μετά το σινεμά, ήρθε στο σπίτι ο σύντεκνος, να δούνε τους αγώνες – ξανά ρακές… (καταχρήσεις…!)

 

 

• Την Κυριακή, αφού καταφέραμε και ξυπνήσαμε, είχαμε ανειλημμένες υποχρεώσεις: μεσημεριανά βαφτίσια μιας κούκλας μπέμπας-φίλης – ευτυχώς κοντά, και την κοπάνησα νωρίς από το τραπέζι, (πάλι ύπνος με ησυχία… )

Το απόγευμα, τα τελευταία διαβάσματα του μικρού, βόλτα στο διαδίκτυο δική μου, βόλτα στον σύντεκνο ο Κυριάκος – τρία τετράγωνα πιο πέρα…

Έτσι ωραία περάσαμε το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο – και νομίζω καλά θα μας πάει η εβδομάδα!

Καλημέρα 🙂

Μνήμες…

Συχνά, όταν η πραγματικότητα με «ζορίζει» (για χίλιους λόγους) το μυαλό γυρνάει χωρίς έλεγχο στα παλιά.(μήπως άρχισα να μεγαλώνω;; Μπα……)

Τα «παλιά» μου, βέβαια, είναι αυτά που διάβαζα μικρή, κι ακόμα γυρίζω, όταν τα έχω ανάγκη. Να, για παράδειγμα, όλο το σαββατοκύριακο στο μυαλό μου ήταν αυτό το ποίημα :

Γιατί βαθιά μου δόξασα

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου…

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ’ η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ’ τα βάθη τ’ ουρανού και μέσα μου ο καρπός!…

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…»
μα «αν είν’ η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως…
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός…»
να που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!…

Άγγελος Σικελιανός (από τον Λυρικό Βίο, B, Ίκαρος 1966)

Δεν ξέρω από πια «κρύπτη» της μνήμης μου βγήκε, και γιατί. Δεν θέλω – κι αυτός ήταν ο μόνιμος καυγάς μου με τις φιλολόγους μου στο σχολείο – να εξηγώ, να αναλύω τα ποιήματα. Θέλω απλά να τα νιώθω. Να μου «μιλάνε», να καταλαβαίνω ό,τι μπορώ τη στιγμή που τα διαβάζω. Κι όταν ξαναγυρνώ σ’ αυτά, πολλές φορές κάτι άλλο να μου λένε…

(Ίσως γι’ αυτό δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ φιλόλογος..)

Τον Άγγελο Σικελιανό τον «γνώρισα» για πρώτη φορά στο δημοτικό – σε μια γιορτή αφιερωμένη στον Παλαμά, όπου ο αγαπημένος δάσκαλος (καλή του ώρα) μου έδωσε να απαγγείλω το «Ηχήστε οι σάλπιγγες..» (είχα από τότε την πιο βροντερή φωνή στην τάξη, γι’ αυτό!) Κι έτσι, ενώ η γιορτή ήταν για τον Παλαμά, εγώ αγάπησα τον Σικελιανό…(παράξενο πράγμα η μνήμη, τελικά!)

Καλημέρα, καλό μήνα – καλύτερος να είναι.
(πιάνουν οι ευχές, άραγε;)

Ροζ…!

…έγιναν τα πάντα στη ζωή μας σήμερα!

Επιτέλους – μετά από ατέλειωτη αναμονή, που κράτησε 9 μήνες

(γιατί μας φάνηκαν αιώνες;;; )

ήρθε η μικρή, να μας ομορφύνει λίγο τις μέρες – το είχαμε μεγάλη ανάγκη στην οικογένεια…!

Δεν την είδα ακόμα από κοντά – είμαι στη δουλειά, γρουμφ! – αλλά στις φωτογραφίες με το MMS δείχνει κούκλα! (και μην ακούσω ΛΕΞΗ για τις κουκουβάγιας το παιδί-δίκιο θα έχετε, αλλά ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΜΩΡΟ ! ! ! 😀 )

Είναι 3,2 κιλά, 51 εκατοστά, απόλυτα υγιής και σε λίγο θα την πάνε κοντά στη χαζομαμά και τον (εντελώς, όμως) χαζο-Πεπονο-μαπμπά της…

(θα απο-χαζέψει ΕΝΤΕΛΩΣ το Πεπόνι, από δω και πέρα-σας προειδοποιώ, μην λέτε ότι δεν ενημέρωσα ! 😉 )

Μόλις πάω να τη δω, θα της χαρίσω…

 

μια αγκαλιά λουλούδια – να ζει πάντα μ’ αυτά, και μέσα σ’ αυτά…

ένα αρκουδάκι να της κάνει παρέα τα βράδια-του έχω μάθει και θα της πει τις πιο όμορφες ιστορίες…

και μια κουβερτούλα να την ζεστάνει – έβαλε ψύχρα πια…

Μα θα της δώσω κι άλλα – την πιο μεγάλη μου αγκαλιά, το πιο μεγάλο μου φιλί, το πιο γλυκό μου νανούρισμα, το πιο τρυφερό μου βλέμμα…

Να μας ζήσει, Πεπονο-αδερφέ μου!

(Αναστασία κουράγιο! τρία μωρά στο σπίτι είναι πολλά, το ξέρω, μα έχεις ελπίδες…τα δύο μικρά θα μεγαλώσουν γρήγορα – για το μεγάλο, να το πάρεις απόφαση, νομίζω! )

************

*Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, που μας αντέξατε τόσες μέρες με την εμμονή μας στο θέμα… Έχετε μεγάλη υπομονή, το ομολογώ! 😀

*πολλά – ξεχωριστά – ευχαριστώ στην Αγριοκερασοζουζούνα, στην aa-duck (παπάκι μουυυ), στη Μαριλένα, στην Έλενα, την tassoula, και τη Μαρία για τις γλυκές τους αφιερώσεις…! Και τον melomeno, για την όμορφη νεράιδα που μας έστειλε, για να την προσέχει! 😀

*Και ευχαριστώ – πάλι, ναι! – και όσους μας έστειλαν την αγάπη τους με mail ή από το τηλέφωνο (και δεν «κατάφεραν» να ευχηθούν εδώ, για οποιοδήποτε λόγο )

*κι άλλο ένα ευχαριστώ στην αγαπημένη μου «χάκερ» που θα το ανεβάσει ενώ εγώ είμαι εκτός σύνδεσης!-να μάθεις πεπόνι! 😀