Ένας κούκ(κ)ος μοναχά, την άνοιξη δεν φέρνει…

Όσοι περνάτε συχνά από δω, θα έχετε καταλάβει ότι αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην «υπόθεση» blog είναι το «ψάξιμο» -γι’ αυτό, και τα πρώτα και πιο αγαπημένα μου blog ήταν από την αρχή αυτά που έχουν ποστ-πληροφορίες (σαν αυτό κι αυτό, μα κι άλλα). Αυτά με τράβηξαν από την αρχή -άλλο αν, μετά… παραστράτησα, κι άρχισα να διαβάζω και να (τολμώ να) γράφω κατεβατά –η Ρίτσα φταίει γι’ αυτό!

Θα ξέρετε, επίσης, ότι μ’ αρέσει να βοηθάω, ακόμα κι αν δεν μου το ζητήσουν (κι αυτό στα «κουσούρια» μου είναι, αλλά δεν το κάνω θέμα…). Κι επίσης, ότι κάνω και περίεργους «συνειρμούς», κι έχω και κάτι κολλήματα ώρες-ώρες…

Τέλος οι εισαγωγές, θα εξηγήσω (όσο μπορώ, δηλαδή)

Διάβασα, πριν λίγες μέρες, το φίλο μου τον Σωτήρη, που καλωσόρισε τα χελιδόνια -κι έγραφε ότι δεν έχει ακούσει ή δει ποτέ του κούκο. Ξύπνησε ο «ερευνητής» μέσα μου, (ακούς εσύ, που βαριέσαι;) και άρχισα να ψάχνω -δεν μπορεί, σκέφτηκα, κάπου θα υπάρχει στο παγκόσμιο δίκτυο ο ήχος… Ο αγαπημένος μου γούγλης δεν με έχει απογοητεύσει σχεδόν ποτέ (από τότε που μ’ έμαθες να τον χρησιμοποιώ σωστά, και άρχισα να θυμώνω που εσύ έβρισκες πράγματα πριν από μένα -έχω κι αυτό το «κουσούρι» του beep-beep…). Ούτε και τώρα, λοιπόν με απογοήτευσε -ψάξε, ψάξε, τον βρήκα! Αλλά στο ψάξιμο, είχα βρει κι ένα σωρό άλλα για το ανοιξιάτικο αυτό πουλί -να μην τα μοιραστώ, ε; Πείτε μου! Άσε που, με την «ουζοποσία» του Σαββάτου, ήρθε στο μυαλό μου -και στην κουβέντα μας- πολλές φορές -όχι το πτηνό, ο φίλος μου ο κούκος, που είναι ένας και φέρνει την άνοιξη (μην ρωτήσετε τι σχέση έχει το ούζο με τον κούκο, άβυσσος..!)

Άρα: Δείτε τι βρήκα για τον κούκο -τέλος η πολυλογία- κι ακούστε λίγο από το τραγούδι του, για να μπορείτε να τον αναγνωρίσετε αν τον συναντήσετε στο δάσος. 🙂

Πρώτα-πρώτα, η γραφή της λέξης: με ένα, ή με 2 κ; Το λεξικό του Μπαμπινιώτη το έχει με 2, και λέει ότι προέρχεται από το κόκκυξ -το θυμάμαι, από τις Όρνιθες του Αριστοφάνη, τον Κόκκυγα. Ωστόσο, πιο συχνά τον συνάντησα με ένα κ -κι εδώ, μα και σε βιβλία που κοίταξα… Εγώ πάντως υιοθετώ την «απλοποιημένη» του γραφή -με ένα κ μ’ αρέσει περισσότερο!

Πληροφορίες -από την αγγλική Wiki εδώ κι εδώ (η ελληνική δεν έχει, μπήκα στον πειρασμό να το φτιάξω, πάντως..). Κι εδώ, κι από ένα site για τα πουλιά και τις οικογένειες τους, έχει ενδιαφέρον.

Τις διασταύρωσα κι από την Britannika -περίπου τα ίδια λέει.

Ο κούκος, λοιπόν, θυμάμαι , μου είχε κάνει εντύπωση από μικρή -η ιστορία αυτή, που αφήνει τα αβγά του σε ξένες φωλιές, με είχε αφήσει άφωνη! Τι μάνα είναι αυτή, που δίνει τα παιδιά της να τα «κλωσήσουν» άλλες; Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατάλαβα ότι η μητρότητα δεν έχει να κάνει με τα ένστικτα, σε κανένα πλάσμα -ούτε στους ανθρώπους. Αλλά αυτό, είναι πάλι μια άλλη ιστορία.. Την «συγχώρεσα» λοιπόν, τη μαμά-κούκο, που τα αφήνει, αφού έτσι της λέει η φύση να κάνει -κάτι θα ξέρει αυτή, καλύτερα από μας. Και «ταίριαξα» τη Φωλιά του Κούκου με την ταινία με τον αγαπημένο Jack, αργότερα με το βιβλίο και πιο μετά με το θεατρικό και τον Νίκο Κούρκουλο.

Σκαλίζοντας τη μνήμη μου, πριν μέρες, βρήκα ένα ποίημα του Τέλλου Άγρα:

«Κούκου! Κούκου!» Κούκος και λαλεί.
Τι χαρά! Τ’ ακούσατε, παιδιά;
Άνοιξη φωνάζει το πουλί!

«Κούκου! Κούκου!» δεύτερη φωνή.
«Δέντρα, ανθίστε, βγάλετε κλαδιά!
Χαίρεστε και λάμπετε, ουρανοί!»

«Κούκου! Κούκου!» τρίτωσες, πουλί.
– Αγαθή, χαρούμενη καρδιά,
Σ’ αγαπώ (να το ’ξερες!) πολύ.

Είναι από το ανθολόγιο που είχαμε στην πρώτη και τη δευτέρα δημοτικού, αλλά είχε πρωτοδημοσιευτεί στη Διάπλαση των παίδων του 1936. (σας ασπάζομαι, Φαίδων ;))

Αλλά ψάχνοντας βρήκα κι αυτό το κειμενάκι, του αγαπημένου μου συγγραφέα και ζωγράφου Φώτη Κόντογλου:

Ο ΚΟΥΚΟΣ

Ο κούκος είναι ένα ερημικό πουλί. Τρουπώνει βαθιά μέσα στο δάσος, και λέει το απλό του τραγούδι: Κούκου, κούκου, κούκου!
Δεν τραγουδά για να τον ακούσει κανένας, γιατί για τον κούκο δεν υπάρχει κανένας. Κι έπειτα το τραγούδι του είναι τιποτένιο, ένα τίποτα: Κούκου!

Μα άραγες δεν έχει καρδιά ο κούκος; Κλαίγει ή τραγουδά ή λέει το Φως ιλαρόν, τώρα το βράδυ;

Εκατομμύρια κλαριά τον ζώνουν. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το σκοτεινό βουνό, αυτός όλο – όλο που ξέρει, είναι τούτο το τίποτα: Κούκου!
Αυτός δεν είναι μήτε ψάλτης, μήτε βιολιτζής, μήτε στρατηγός, μήτε καραβοκύρης, όλ΄ αυτά τα
ζούζουλα δεν ξέρει κιόλας πως υπάρχουν στον κόσμο.Το φτεράκι του ανατριχιάζει, τα πόδια του σφίγγουν το κλαρί και φωνάζει: Κούκου, κούκου!
Το δάσος είναι έρημο, μα ο Θεός χαϊδεύει το σκούρο του το φτερό, ακούει το παράπονο του.

Και βρήκα κι ένα λίμερικ, που ξέρω ότι αρέσουν στη φίλη μου τη marillia :

Το τραγούδι του κούκου

Ο κούκος εβαρέθηκε
εδώ και κει να ζει
το ρολογά εσκέφτηκε
μια λύση να του βρει.

-Έλα καλέ μου ρολογά
φτιάξε μου μια φωλιά
και γω την ώρα θα μετρώ
σιγά και δυνατά.

Του άρεσε του ρολογά
καλή η προσφορά
και μ’ όλα του τα σύνεργα
του φτιάχνει μια φωλιά

-Τι ομορφιά τι όνειρο
το νέο μου σπιτάκι.
Εδώ θα βγαίνω να λαλώ
απ’ το μικρό πορτάκι.

-Κούκο κούκου κο
είναι πέντε είναι οχτώ
την ώρα εγώ θα τραγουδώ
μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Κούκο κούκου κο
Κούκο κούκου κο.

Και, για να τελειώσω (και να δεις mamma mia ότι σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο), ανακάλυψα ότι ο κούκος ανήκει στην ίδια οικογένεια πουλιών με το αγαπημένο μου roadrunner!!!

Καλημέρα 🙂