Εγώ κι εσύ, μαζί…

Η αγαπημένη μου meniek με κάλεσε (επειδή λέει έχω παιδί, και δεν θα εκτεθώ..πολύ!) να γράψω ποιο είναι το καρτούν που αγαπώ πιο πολύ… εγώ, ή έστω ο αστερΆκης!

Όπως πάντα, πρώτα η έρευνα: η Wiki λέει ότι cartoon είναι ζωγραφισμένες εικόνες, σε εφημερίδα/περιοδικό ή κινούμενες στην οθόνη. Στις κινούμενες, τώρα, υπάρχουν εξελίξεις: από τις 2 διαστάσεις, τα τελευταία χρόνια, περάσαμε στις 3 -που κάνουν την εικόνα πιο «πραγματική». Αυτό μου δίνει, φυσικά (και να μην μου το έδινε θα το έπαιρνα μόνη μου, αλλά λέμε τώρα!) το δικαίωμα, να θεωρήσω και τα 3D animation «μέσα» στο παιχνίδι..!

Να πω ότι είμαι φανατική του είδους; Χμ! Δεν νομίζω ότι χρειάζεται! Από μικρή, πολύ μικρή, που με πήγαινε σινεμά οικογενειακή φίλη (και μετά νονά του αδερφού μου) για «άλλοθι», μέχρι αργότερα, που έκανα εγώ το ίδιο με ανίψια και βαφτιστήρια, και βέβαα τώρα με τον αστερΆκη. Άλλοθι, γιατί όπως και να το σκεφτείς είναι ντροπή να πας μόνη σου, ανάμεσα στα 5χρονα, και να χαχανίζεις στο τέλος περισσότερο… (αν και το έχω κάνει και αυτό…!) Και τότε δεν είχαμε dvd -άσε που δεν είναι το ίδιο…

Αγαπούσα πάντα τα καρτούν του Disney. Θυμάμαι παλιά, ασπρόμαυρα, με το Μίκυ Μάους και τις πάπιες τις Λιμνούπολης (δεν είχαμε και πάααρα πολλές επιλογές όταν ήμασταν παιδιά, ε; Λίγο Bugs Bunny, Mickey Mouse, Bolek & Lolek, και ελληνικά μηδέν -ο αγαπημένος Παραμυθάς, μόνο, με το μαγικό μολύβι… ). Τα καρτούν του θείου Walt ξεχώριζαν -ήταν τα πιο καλογυρισμένα, τα πιο προσεγμένα, τα πιο «έξυπνα». Και η πρώτη ταινία που είδα ήταν ο Μόγλης (τουλάχιστον, αυτό θυμάμαι πιο έντονα, κυρίως τον Καα, τον πύθωνα) Βέβαια, σήμερα έχω δει τα πάντα: και με τον αστερΆκη (πολλές φορές, όμως! τι μανία που έχουν τα πιτσιρίκια με την επανάληψη!) και μόνη μου, χωρίς ντροπή πια (στο DVD) Και πριν γράψω, του ζήτησα να μου πει ποια είναι η αγαπημένη του ταινία (σιγά που δεν ήξερα, αλλά…για τους τύπους). Χωρίς να σκεφτεί, μου απάντησε: Το Toy Story.

Η αλήθεια είναι ότι την αγαπήσαμε πολύ αυτήν την ταινία, έχουμε λιώσει τα DVD της -και το πρώτο, και το δεύτερο, και με χαρά μάθαμε ότι έρχεται και τρίτο. Λατρέψαμε τους χαρακτήρες, τον σερίφη Γούντι, τον αστροναύτη Μπαζ (εννοείται ότι τα έχουμε όλα -γκρρρ!- σε κάθε πιθανή εκδοχή κούκλας, παιχνιδιού, σχολικού αξεσουάρ και σεντονιού, μαξιλαριού κλπ! είναι η μεγάλη μας αγάπη! Και στα πόδια του Γούντι και του Μπαζ, από κάτω, γράφει Άκης!) και τη φιλία τους. Και την αρχική ιδέα: ότι τα παιχνίδια ζωντανεύουν όταν εμείς λείπουμε, και κάνουν ότι θέλουν. Και πως δυο διαφορετικοί χαρακτήρες γίνονται από ανταγωνιστές, φίλοι, και μαθαίνουν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Και μάθαμε και το ελληνικό τραγουδάκι:

Εγώ κι εσύ μαζί -Αλκίνοος Ιωαννίδης/Τζίμης Πανούσης

Τώρα, επειδή εγώ είμαι και (μη γελάτε, σας ακούω!) μεγαλύτερη από το γιο μου (λίγο, αλλά είμαι!) έχω μια αδυναμία στον Asterix. Έχω όλα τα τεύχη του, μερικά έχουν σωθεί (από σεισμούς, πλημμύρες, μετακομίσεις και τη μαμά μου) από πολύ παλιά -τα υπόλοιπα τα ξαναγόρασα μεγάλη. Και είδα και όλες τις ταινίες που κυκλοφορούν (και τις ξαναβλέπουμε, βεβαίως, κατά καιρούς!) και σε καρτούν και με ηθοποιούς (και να μην κρύψω την αδυναμία μου για τον Οβελίξ, που στις ταινίες παίζει ο Gérard Depardieu! -είπαμε, αδυναμίες..!)

Αλλά η τελευταία ταινία, Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν πολύ αστεία -το καταδιασκεδάσαμε, οικογενειακώς, σας λέω!

Αυτά με τα αγαπημένα μου καρτούν -το ξέρω ότι κλέβω στο παιχνίδι, μα το δήλωσα, ε;

Και δεν καλώ κανένα, όποιος θέλει, να συνεχίσει!

Καλημέρα, Τσικνοπέμπτη σήμερα, καλά να περάσετε! 🙂

**χρωστάω κι άλλα παιχνίδια, το ξέρω -σιγά σιγά, λέμε! 🙂