..γλάρος είναι και πηγαίνει! :)

Ο Γλάρος, Αφροδίτη Μάνου (Οδυσσέας Ελύτης, Μιχ. Τρανουδάκης/ Η Ποδηλάτισσα, 1979)

Κάθε φορά που μπαίνω στο blog της Γλαρένιας, μου έρχεται στο μυαλό αυτό το ποίημα-τραγούδι του αγαπημένου Ελύτη 🙂

Είπα λοιπόν σήμερα, μετά κι από όλα όσα πέρασε με το blog της, να της το αφιερώσω (αφού μου το δάνεισες, κι ευχαριστώ 😉 ). Μαζί με την υπέροχη αυτή φωτογραφία του γλάρου που σαν να χορεύει· την έκλεψα από το Σωτήρη, από εδώ- αλλά ξέρω ότι δεν με μαλώνει, το πήρε απόφαση… άσε που λείπει κιόλας, άσε που σήμερα έχει και γενέθλια το blog του (3 χρόνια, και γράφει κάθε μέρα -χαράς το κουράγιο του! )

Επίσης, κάθε φορά σκέφτομαι -και πολλές φορές ξαναδιαβάζω- ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία: Το Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, του Richard Bach. Δεν θυμάμαι πότε τον διάβασα για πρώτη φορά·πρέπει μόλις να είχα τελειώσει το σχολείο, να είχε αρχίσει -θεωρητικά- η ενήλικη ζωή μου. Δεν ξέρω επίσης πόσες φορές τον έχω ξαναδιαβάσει -είναι, χρόνια τώρα, μόνιμα στο κομοδίνο μου- και πόσες φορές τον έχω αγοράσει και χαρίσει, από τότε. Ξέρω όμως ότι είναι από τα βιβλία που με έχουν κάνει να σκεφτώ, να πάω λίγο πιο πέρα από το προφανές. Και σίγουρα είναι από τα βιβλία που έχουν επιρρεάσει τον τρόπο που σκέφτομαι. Βρήκα και ηλεκτρονικές εκδόσεις του, κι έτσι τον έχω πάντα «πρόχειρο»,ακόμα και τις πανέμορφες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της έντυπης έκδοσης -αν και, με τίποτα δεν συγκρίνεται το χάρτινο βιβλίο, με όλη την ταλαιπωρία που έχει περάσει τόσα χρόνια, με όλες τις σημειώσεις στα περιθώρια, με τα τσακίσματα στα φύλλα, τη «μυρωδιά» του χρόνου…

«Μιλοῦσε γιὰ πολὺ ἁπλὰ πράγματα — πὼς εἶναι σωστὸ γιὰ ἕνα γλάρο νὰ πετάει, πὼς ἡ λευτεριὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ φύση τῆς ὕπαρξής του, πὼς ὅ,τι ἐναντιώνεται σ᾿ αὐτὴ τὴ λευτεριὰ πρέπει νὰ τὸ ἀπορρίπτει, κι᾿ ἂν ἀκόμα εἶναι κάθε μορφῆς τύπος, ἢ προκατάληψη ἢ περιορισμός.…. Καὶ πολὺ σύντομα ὁ Ἰωνάθαν Γλάρος ξανάφυγε μόνος πάλι, πέρα στ᾿ ἀνοιχτά, πεινασμένος, εὐτυχισμένος, μαθαίνοντας…»

Κατά τα άλλα, συνεχίζουμε να μετράμε τις μέρες μέχρι τον Αύγουστο, να αποχαιρετάμε φίλους που ξεκινάνε τις διακοπές τους (με ζήλια, το ομολογώ! ), να πηγαίνει ο αστερΆκης καλοκαιρινό σχολείο, τα Σαββατοκύριακα για κανένα μπάνιο στα κοντινά παράλια.. Μα και τις καθημερινές, βόλτες -κι οι βόλτες δεν γίνονται μόνο με τα πόδια, γίνονται και με τα λόγια. Και σπρώχνουμε τις μέρες,  λίγο έμεινε!

Καλημέρα 🙂

Καλό Σαββατοκύριακο