«Πέρσι τέτοιον καιρό, στις 25 Μαΐου 2007, πέθανε η Αμαλία μας.
Η Αμαλία ήταν ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα, ως τη στιγμή που τη χτύπησε ο κεραυνός του καρκίνου. Το ελληνικό Κράτος δεν τής συμπαραστάθηκε. Γιατί δεν ήταν η Αμαλία του Καρατέτοιου, ούτε η Αμαλία του Παπακείνου, ούτε καν η Αμαλία του Μητσοάλλου. Δεν ήταν πλούσια, δεν ήταν διάσημη, δεν ήταν «ισχυρή». Ήταν ένας άνθρωπος όπως εγώ κι εσύ.
Η Αμαλία πέθανε πριν ένα χρόνο, στα τριάντα της, ακρωτηριασμένη, αδικημένη και κουρασμένη. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για εκείνη. Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι για τις εκατοντάδες, χιλιάδες Αμαλίες που αυτήν την στιγμή αντιμετωπίζουν ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ. Μπορούμε να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και να απαιτήσουμε Δικαιοσύνη, για την Αμαλία Καλυβίνου, για όλους μας, που δεν είμαστε πλούσιοι, διάσημοι, «ισχυροί».
Στο μεταξύ, αν θέλετε και μπορείτε, δώστε λίγο αίμα για την Αμαλία. Για τις Αμαλίες. Για ξεκάρφωμα, θα μού πεις… κάτι όμως είναι και αυτό.»
Το κείμενο είναι του Μιλτιάδη Θαλασσινού (Μαύρου Γάτου), κι εγώ το βρήκα εδώ.
Πέρσι, ήταν από τα πρώτα μου κείμενα, εκείνο το «κοινό» Για την Αμαλία… Φέτος, οι λόγοι που συμμετέχω ξανά, είναι εδώ -και τους υπογράφω, χωρίς να αλλάξω ούτε τελεία.
Γιατί Θέλω να Θυμάμαι
Γιατί έστω κι ένας άνθρωπος παραπάνω να Μάθει, για μένα είναι κέρδος.
Γιατί, επιτέλους, αν Όλοι δεν κάνουμε κάτι, δεν γίνεται τίποτα.
Καλό Μήνα