Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό
κι έχω την αγάπη πρύμα κι άλμπουρο τον χωρισμό
Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ματώνεις την καρδιά
Την κορφή του Ψηλορείτη με παράπονο θωρώ
και με δάκρυα απ’ την Κρήτη φεύγω κι αποχαιρετώ
Θάλασσα, μ’ εξορίζεις μακριά
Χωρισμέ, μου ‘χεις κάψει την καρδιά
Μαύρη μοίρα το ‘χει γράψει, να μακραίνω, να χαθώ
και να ζω μακριά απ’ την Κρήτη κι από κείνη π’ αγαπώ
Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ‘χεις κάψει την καρδιά
Αποχαιρετισμός, Νίκος Ξυλούρης (Κώστας Μουντάκης, Τα Ερωτικά 1977)
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το Νίκο Ξυλούρη -θα μπορούσα να σας αντιγράψω όμορφα αφιερώματα από εδώ, ή εδώ -υπάρχουν πολλές σελίδες αφιερωμένες στο ίντερνετ, κι άπειρα άρθρα έχουν γραφτεί. Έχουν περάσει 29 χρόνια κι όμως – ακόμα ο κόσμος αγοράζει τα Cd του, ακόμα παίζουν τραγούδια του στο ραδιόφωνο… Ήταν σαν σήμερα, 8 Φλεβάρη. Είναι από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω -ήταν βράδυ Τσικνοπέμπτης, όταν κάποιος μας ενημέρωσε ότι ο Ψαρονίκος… Ξέραμε ότι ήταν άρρωστος, ξέραμε τι είχε περάσει, μα δεν ήθελε κανείς να το πιστέψει. Και δεν θέλει κανείς να το πιστέψει, ακόμα…
Θυμάμαι, την τελευταία φορά που πήγα στ’ Ανώγεια. Μαζί με τον Άκη, μικρό. Να αναγνωρίζει τις φωτογραφίες στο σπίτι του, να τραγουδάει μαζί μας τα τραγούδια του…
Ο Αποχαιρετισμός του Κώστα Μουντάκη είναι το τραγούδι που λέγαμε πάντα, την ώρα που φευγαμε από το Ηράκλειο με το καράβι. Και κοιτούσαμε πίσω, μέχρι να χαθεί το νησί, και μετρούσαμε τις μέρες για να ξαναπάμε. Αργότερα, που αποκτήσαμε τα πρώτα μας walkman [τα θυμάστε;], ήταν πάντα στις κασέτες που κουβαλούσαμε μαζί μας. Κι αυτό είναι που ήθελα να έχω εδώ, σήμερα. Γιατί δεν πάω πια στην Κρήτη τόσο συχνά όσο παλιά, αλλά δεν σημαίνει ότι την αγαπάω λιγότερο.
Αχ Αρχάγγελε, ήταν ανάγκη να «σε βάλει ο Θεός σημάδι» τόσο νωρίς;
Καλημέρα…
Μαμά... ετών 42..! 