Διάβασα πολύ αυτό το καλοκαίρι. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα (μάλλον μείωσα τις ώρες του blogging :p), αλλά είχα χρόνια να διαβάσω τόσα βιβλία μαζεμένα, και να κατεβάσω λίγο τη στοίβα με τα αδιάβαστα! Διαβάζω έτσι κι αλλιώς πολύ, αλλά το καλοκαίρι –που οι μέρες είναι πιο μεγάλες, οι ρυθμοί πιο χαλαροί– είναι πιο εύκολα. Και ειδικά το φετεινό καλοκαίρι ήταν για μένα ξεκούραστο, και απολαυστικό, από πολλές απόψεις -και «παραγωγικό», όσο αφορά το διάβασμα…
Φέτος ήταν διαφορετικά από άλλα χρόνια. Γιατί αποφάσισα να διαβάσω –ανάμεσα στα άλλα– βιβλία ανθρώπων που γνωρίζω, ή «γνωρίζω» από δω. Κι είναι παράξενο, να ξέρεις τον άνθρωπο πίσω από το βιβλίο. Το διαβάζεις με άλλο μάτι, με διαφορετικά συναισθήματα –σίγουρα λιγότερο αντικειμενικά, αλλά μερικές φορές πιο ξεκάθαρα.
Για παράδειγμα, διάβασα τον «Υγρό Χρόνο» της Ελένης Γκίκα –ή alef. Την Ελένη τη διάβαζα τόσα χρόνια στα έντυπα που γράφει, εμπιστεύομαι την βιβλιοκριτική της. Δεν είχα διαβάσει όμως τίποτα δικό της ως τώρα. Μου τη γνώρισε στο πατάρι της «Άγκυρας», η Ρίτσα, ένα Σάββατο (κερνάει πολύ καλό καφέ!). Και μετά, η Θαλασσινή-μέλλουσα μανούλα, μου έδωσε το «Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου;» Ταυτίστηκα, εντελώς –ακόμα τρώω τα νύχια μου σε περιόδους κρίσης…. Κι έπειτα πήγα και στην παρουσίαση του καινούριου της βιβλίου, που έγραψε η Θαλασσινή εδώ(υπέροχα ήταν). 
Και διάβασα και το «Αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς» της –από τα πιο δυνατά βιβλία της, ήδη αγαπημένο μου. Και πήγαμε με τη μαμα-Ρίτσα και στο Κορωπί, στα «Σφήττεια», που παρουσίασαν αποσπάσματα κι από τα 2 της βιβλία –ένα μικρό θεατρικό, με μουσική και εικόνες, μαγικό –κι ένα φεγγάρι να το στολίζει… (τα περιέγραψε η Ρίτσα τέλεια, το ίδιο κιόλας βράδυ). Και την αγαπάω πια, πολύ –κι έτσι, δεν μπορώ να γράψω κουβέντα –μου είναι αδύνατο… Μόνο πως, μετά την παράσταση, ξαναδιάβασα τα βιβλία. Και σίγουρα είναι από αυτά που θα ξαναδιαβάσω, πολλές φορές. Και να της χαρίσω ένα τραγούδι που αγάπησα φέτος το καλοκαίρι:
Την Penelope τη γνώρισα κι αυτήν στα σχόλια της Ρίτσας –μια lady, που τα βράδια κλείδωνε τον Jonny στη ντουλάπα, και με το λάπτοπ αγκαλιά μιλούσε με τις φίλες της. Μιλούσαμε στα σχόλια και στα ποστ, για τον Χιού, τον Μίστερ Ντάρσυ και τον sir S… Μιλήσαμε και πιο «κοντά», για τα παιδιά μας, για τα ζόρια μας.. Από τους διαλόγους διέκρινα έναν άνθρωπο ξύπνιο, λογικό, προσγειωμένο, με τρομερό χιούμορ και ευστροφία. Μια γλυκιά κοπέλα, με τις αγωνίες της για τα Αλβιωνάκια της και τα άγχη που έχουμε όλες, και λίγο παραπάνω, μια και είχε να «παλέψει» και τους Αλβιώνες. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι έγιναν βιβλίο οι περιπέτειές της –ανυπομονούσα να το δω. Και διάβασα ένα βιβλίο φρέσκο, ζωντανό, με χιούμορ και αλήθειες. Που, το είπε καλύτερα (και του το έκλεψα πάλι) ο πάντα εύστοχος AfMarx, εδώ:
…το βιβλίο είναι απολαυστικό. Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές της Πηνελόπης, η Ντία κάνει μια συγκριτική μελέτη της καθημερινότητας και της νοοτροπίας των 2 λαών, για να καταλήξει στο συμπέρασμα του επιλόγου “ζήτω η διαφορετικότητα”
Όλα αυτά όμως με πολύ χιούμορ.
Ελληνικό χιούμορ, μπολιασμένο με βρετανικό φλέγμα.
Και την είδαμε, από κοντά πια, την Τετάρτη στο Public. Και η καλή μου γνώμη έγινε καλύτερη, είδα ακριβώς την «Πενελοπε» που είχα φανταστεί -μέσα σε ένα καταπληκτικό μωβ φόρεμα, με ένα μόνιμα κολλημένο χαμόγελο, αμήχανο από την αγάπη των γύρω της . Και μας έμεινε η υπόσχεση «του μπακλαβά», όταν ξανάρθει..!
Για την «Πενέλοπε» -τη φίλη μου τη Ντία Μέξη-Τζόουνς, τι πιο ταιριαστό από αυτό:
Μαζί με το βιβλίο της Ελένης, εκείνο το βράδυ, παρουσιάστηκε και το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Παπαμιχάλη, “Maybe”. Το βιβλίο το διάβασα μονορούφι, και το ξαναδιάβασα ήδη, και το χάρισα σε φίλους. Είναι μια ιστορία με πέντε πρόσωπα, πέντε διαφορετικές ματιές μιας οικογένειας. Που –όπως όλες– κρύβει μυστικά, απ’ όλους… Και τα περιγράφει ζωντανά, τρυφερά, με μια φρέσκια κι αληθινή γλώσσα. Το Χρήστο πάλι, τον είχα ακούσει αρκετές φορές στο ραδιόφωνο, σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου σταθμούς. Δεν είχα ιδέα ότι αυτός ήταν ο Moha –το άλλο μισό του alef, στο blog τους. Το έμαθα εκεί, που τον γνωρίσαμε κιόλας –ένας άνθρωπος γλυκός, έξυπνος, νέος κι όμορφος –όπως η φωνή του, όπως το βιβλίο του. Που στην παρουσίασή του ήρθαν κι οι φίλοι του να του τραγουδήσουν –και, τυχεροί όσοι ήμασταν εκεί, και για μας. Χωρίς «ίσως» και «μπορεί» -Γιατί Έτσι. Κι εκτός από το αγαπημένο μου «Πάτωμα», -που έτσι κι αλλιώς είναι μέρος του βιβλίου και- που είπε η Νατάσσα Μποφίλιου καταπληκτικά, ακούσαμε και το Εν λευκώ:
Εδώ στα blog, διαβάζω αρκετό καιρό αυτά που γράφει η Αικατερίνη Τεμπέλη. Οι αναρτήσεις της μου κίνησαν την περιέργεια, κι είπα να διαβάσω και το βιβλίο της «Βενετσιάνικο Χρυσάφι». Είναι η ιστορία του Αγγελή και της Ρήγισσας, στα 1500 μ.Χ., στο Χάνδακα και στη Βενετία. Περιγράφει ζωντανά και γλαφυρά εικόνες, σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, τόσο μακρινή, σαν παραμύθι. Καθώς είναι βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα, παίρνεις μια ιδέα εκείνης της εποχής, σαν να βλέπεις μπροστά σου εικόνες από αρχοντικά, κήπους και παζάρια, γαλέρες και πειρατικά στο λιμάνι. Είναι επίσης ένα από τα βιβλία που διάβασα ευχάριστα -και περιμένω το επόμενό της. Και μια και λέει για Κρήτη και Βενετία, νομίζω ταιριάζει αυτό:
Τον Πάνο Σταθόγιαννη, πάλι, τον είχε πάρει το μάτι μου κάπου, σαν στιχουργό, στο «Προσέχω Δυστυχώς», του Βασίλη, μάλλον -μια και, πάντα προσέχω τους συντελεστές των τραγουδιών που μ’ αρέσουν, και για μένα τα τραγούδια είναι πρώτα στίχος και μετά μουσική. Ξαφνιάστηκα όταν είδα ένα βιβλίο του στο πλάι του blog του Κούκου, λοιπόν -δεν ήξερα ότι είναι συγγραφέας! «Είναι καλό, (ξ)αδερφέ;» τον ρώτησα. «Διάβασέ το, θα σ’ αρέσει» μου είπε. Κι είχε δίκιο. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, γράφει: «Ο έρωτας, ο φόβος και η ιδιοτέλεια παραχαράσσουν την αλήθεια των πραγμάτων, τη φέρνουν στα μέτρα των επιθυμιών μας, την κάνουν αγνώριστη. Οι προθέσεις μας, οι ερμηνείες μας και, τέλος, τα ίδια τα γεγονότα μοιάζουν με μικρές πολύχρωμες ψηφίδες που, αν τοποθετηθούν με διαφορετικό τρόπο η μία δίπλα στην άλλη, δημιουργούν κάθε φορά και μια άλλη εικόνα της πραγματικότητας· εξίσου πιθανής, εξίσου αιτιολογημένης, εξίσου αληθοφανούς.» Περιγράφει τις «περιπέτειες» μιας παρέας ανθρώπων -στα 2 πρώτα μέρη- από τη σκοπιά του καθενός. Και κάποιες φορές οι περιγραφές των ίδιων γεγονότων είναι εντελώς αντιφατικές, τόσο που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, μέχρι που ένα από τα πρόσωπα κάνει την «ανατροπή»… Εμένα πάντως, περισσότερο, μου άρεσε το τρίτο μέρος, όπου η Ιωάννα, η κόρη του συγγραφέα, αφηγείται πώς βοηθά το μπαμπά της να γράψει..! Τραγούδι για την Ιωάννα, λοιπόν -του μπαμπά της, φυσικά:
Και, για άλλη μια φορά «επιρρεπής», δεν κατάφερα να αποφύγω τα best-seller… Πάντα λέω ότι δεν θ’ ασχοληθώ, αλλά η περιέργεια είναι μεγαλύτερη από την αποφασιστικότητά μου! Διάβασα λοιπόν, το «μ.Χ.» του Βασίλη Αλεξάκη, το «Μια ζωή δυό ζωές» του Νίκου Θέμελη, το «Φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» της Μάρως Βαμβουνάκη, το «Εγχειρίδιο Βλάκείας» του Δ. Χαριτόπουλου, μπορεί και κανένα-δύο ακόμα. Δεν θα πω αναλυτικά, δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κριτική βιβλίων -άσε που θα ήθελα ένα ποστ για το καθένα. Έτσι κι αλλιώς δεν «κρίνω» τα βιβλία που διαβάζω με βάση κανένα κανόνα, αλλά μονάχα με τη δική μου «αίσθηση» κι αντίληψη: αυτά που μ’ αρέσουν, θα τα διαβάσω ξανά και ξανά, θα ψάξω να μπω στην ιστορία τους, να καταλάβω πιο καλά τις εικόνες τους. Τα υπόλοιπα, θα τα χαρίσω/δανείσω (δεν χωράμε αλλιώς στο σπίτι, κι εμείς και τα παιχνίδια του Άκη και όλα τα βιβλία μας!). Και αξίζει να πω εδώ ότι μαζί με τον Άκη ξεκινήσαμε να διαβάζουμε τα βιβλία του Κλάιβ Στέιπλς Λιούις από το Χρονικό της Νάρνια -τα έχω, μερικά από την πρώτη τους έκδοση, (το 1986) και όσα μας έλειπαν τα ξαναγοράσαμε (τόσες μετακομίσεις, όλο και κάτι χάθηκε..). Ο Άκης έχει ενθουσιαστεί, κι εγώ ξανά! Είναι από τα καλύτερα -κατά τη γνώμη μου βιβλία για παιδιά αυτής της ηλικίας. Και βέβαια έχω στην αναμονή ένα σωρό βιβλία πάλι, και με τις παρέες που έχω «μπλέξει», δεν τη βλέπω να μικραίνει, τη στοίβα μου…! 🙂
Καλημέρα 🙂
(τι πάει να πει δεν είναι πρωί; Εδώ όλη μέρα Καλημέρα λέμε!)
Μαμά... ετών 42..! 